Upadek

zwał jak zwał ...

Stanęła nad przepaścią.

Zamknęła oczy.

Oddała się ciszy, zapachom które docierały do niej

oraz wietrzykowi.

On muskał delikatnie każdy kawałek jej ciała i ubrania.

Próbowała wejść w nicość, by nic nie czuć.

Próbowała oszukać zmysły i wyobrazić sobie, że jest sama.

Próbowała zatrzymać czas i poczuć, że już nic jej nie grozi.

Udało się !

Zamknęła wszystkie zmysły.

Już nie czuła niczego, nie słyszała hałasów.

Serce biło spokojnie a na twarzy namalował się uśmiech.

Stała spokojnie, rozłożyła ręce.

Wyglądała jakby chciała wzbić się w powietrze.

Zrobiła niewielki krok do przodu.

Ona, jej ciało już dawno zapomnieli że są nad przepaścią.

Runęła w dół!

Spadała szybko, ale oczu nie otworzyła.

Uderzała ciągle w brzegi skał rękoma

 raz lewą, raz prawą.

W końcu poczuła ból fizyczny

Ból który rozrywał jej ciało na strzępy.

Pomyślała - co za ulga!

Ciało jej toczyło się dalej w dół obijając

To o kamienie, to o drzewa.

Nadal nie otworzyła oczu.

Czuła ciepło i intensywny puls,

Gdy z rozdartych dłoni i nóg sączyła się krew.

Czy tak wygląda śmierć?

Ktoś ze świadków zadzwonił pod 112

i pędem podbiegł sprawdzić jej stan.

A ona ...?

Ona leżała z oczyma nadal zamkniętymi

i lekkim uśmiechem na twarzy.

Zemdlała? ... Czy przeżyła?

...