Ogrodowo i nie tylko

 

CZEŚĆ!!

Zapraszam na mały przerywnik w postaci zdjęć z naszego ogrodu - takiego w kolorach jesieni. Nie dorównam nigdy PANI OGRODOWEJ - na który blog zapraszam, ale zdjęcia spontanicznie lubię czasem robić. Tak po prostu, ot tak. Złapałam telefon, poszłam troszkę się ze słoneczkiem przywitać, bo (ponoć) nadchodzą dni bardzo zimne i śnieżne. Czy tak będzie czas okaże.

Dawno też nie pisałam nic, co dzieje się w naszym życiu. Biegnie ono coraz to szybciej i szybciej. Próbuję łapać każdy moment, każdą chwilę. Momentami mam wrażenie, że nie jestem w stanie złapać wszystkiego. Dopiero co był styczeń, przeleciała zima przez palce. Święta Wielkanocne czmyknęły niczym zając na wyścigach. Później wiosna - remonty w domu i stawianie zdrowia powoli do pionu. Oczekiwanie i wyjazd co roku w Wielkopolskę do znajomych / na konwent PYRKON. Rocznica ślubu, kolejna, małe podróże po Polsce oraz ogarnięcie zaskórniaków i podróż za granicę, by zwiedzić kolejny kraj - CHORWACJĘ. Operacja nogi taty - pomyślnie zakończona. Później KLOCKON i wchodzę w czas spokoju. Powoli zamykam 2023 rok.

Nie był to najlepszy rok pod kątem zdrowia, ale przynajmniej nie wylądowałam w szpitalu ani razu. Pierwszy raz obskoczyła mnie dziwna choroba w lutym. Później dzielnie się trzymałam, ale gorący lipiec w większości spędziłam w łóżku. Gorąc + klimatyzacja w pracy załatwiły mnie na cacy. Ostatnie dni obecnego zwolnienia lekarskiego, które towarzyszy mi od 05 października jest dla mnie o wiele bardziej łaskawsze. Nie muszę leżeć do łóżka przykuta i wcinać wielu prochów, ale też nie jest dla mnie to najłatwiejszy czas i moment w życiu.

Poradnia onkologiczna nigdy nie kojarzy się nam dobrze. Kilka lat temu jak leżałam w szpitalu na oddziale ginekologiczno-onkologicznym chciało się mi po prostu beczeć. Dzisiaj też walczę z różnymi dziwnymi znamionami albo naroślami. Czasem trzeba, by chociaż jeszcze na jeden dzień, tydzień, miesiąc, rok przedłużyć życie. Nie ma co się zastanawiać skoro w rodzinie pojawiały się "czerniaki". Dzisiaj jadę wyciągnąć ostatnie szwy z głowy i po wyniki. Oby było dobrze, bo chcę już wrócić do pracy.

Napiszę Wam, że w takich sytuacjach dobrze jest mieć wsparcie w postaci najbliższych domowników. Dobrze jak też zrozumienie jest w pracy i w otaczającym nas środowisku.

Dobrze jest mieć też kochane zwierzątko obok, mieć pasje - jak u nas klocki i puzzle. Jak dobrze jest dla kogoś / dla czegoś żyć. Jak miło jest marzyć.

Wzięło mnie totalnie na refleksję. Czy to ze względu na wiek, czy na miesiąc, a może po prostu dałam się ponieść palcom, które stukają to co głowa myśli a serducho czuje. Post inny niż zwykle. Nie wiem czy jeszcze kiedyś coś podobnego napiszę.

Nie jestem fotografem, ale aparat w telefonie to też moja pasja i hobby. Nie umiem robić pięknych ujęć. Czasem są rozmazane kadry, czasem krzywe czy zbyt ciemne ujęcia. Lecz lubię zatrzymać na moment czas, który ciężko złapać umysłem, który pędzi i pędzi zmieniając swoją paletę barw.

Nie jestem dobrą ogrodniczką. Nie mam daru do kwiatów, nie wiem nawet jak niektóre się nazywają - rośliny też. Nim pojechaliśmy zwiedzać Chorwację miałam swoje kolejne urodziny. Byłam na delegacji w tym dniu i spotkałam tam dziewczynę, z którą się już znamy od dłuższego czasu. Załodze kupiłam po ciasteczku, a one w podzięce kupiły kwiatka i pudełko z puzzlami.

Przed wyjazdem zaniosłam mamie kwiatka, aby zadbała o niego i podlewała. Nie mogłam wybrać lepszej opiekunki. Mama uwielbia kwiaty i chętnie się nim zaopiekowała. Tydzień po powrocie dostałam zagadkę do rozwiązania. Co jest zielono-białe i od tygodnia czeka na odbiór właściciela (zapytała mama)? Możecie mi wierzyć lub nie, ale chyba z 15 minut nie umiałam odgadnąć że chodzi o mojego urodzinowego kwiatka 😆.

W jednej części ogrodu dumnie chodzi kilka kurek. Swojskie jajka, to swojskie.

Niebo też jednego dnia było przepięknie udekorowane białymi mazami na swoim niebieskim tle.

Kochani, dziękuję że dobrnęliście do końca

tych moich farmazonów. 

Do zobaczenia w kolejnych wpisach i na Waszych blogach.